Na rekolekcje wyruszyliśmy z Lublina w sobotę rano, gdyż w trakcie podróży mieliśmy zaplanowane jeszcze kilka atrakcji. Jeszcze przed południem zajechaliśmy do Zawichostu, gdzie mieliśmy zaplanowaną Mszę Świętą w przepięknej XIII-wiecznej świątyni p.w. św. Jana Chrzciciela. Solidne i wiekowe, a zarazem skromne mury starego kościoła zrobiły na każdym duże wrażenie.
Po Eucharystii mogliśmy wysłuchać świadectwa jednej z sióstr, a także krótkiej historii zgromadzenia Sióstr Świętej Jadwigi Królowej Służebnic Chrystusa Obecnego, które aktualnie zamieszkują przy wspomnianym kościele. Siostra przekazała też krótki opis charyzmatu zgromadzenia, jako wspólnoty która podejmuje w Kościele zadanie ewangelizacji i reewangelizacji, pomaga ludziom, którzy „szukają Boga lub tylko prawdy i sensu życia, przez doprowadzanie ich do Źródła, jakim jest Chrystus, obecny i bliski człowiekowi w sakramentach Kościoła”.
W późnych godzinach popołudniowych dotarliśmy do Krakowa, którego zwiedzanie rozpoczęliśmy od Bazyliki oo. Franciszkanów. Następnie udaliśmy się na spacer po starym mieście, odwiedzając m.in. najstarszą część Uniwersytetu Jagiellońskiego, a także Kościoła Mariackiego z pięknym ołtarzem Wita Stwosza.
W godzinach wieczornych udało nam się bezpiecznie dotrzeć do Domu Rekolekcyjnego oo. Pallotynów, gdzie czekały już na nas przygotowane pokoje oraz kolacja. Niedługo potem, pomimo zmęczenia całodzienną podróżą, udaliśmy się na wspólną modlitwę uwielbienia i adoracji Jezusa Chrystusa w Najświętszym Sakramencie. Mogliśmy podziękować Mu za szczęśliwą podróż i zawierzyć czas rozpoczynających się rekolekcji.
W kolejnych dniach, tradycyjne rozpoczynaliśmy rano od medytacji lectio divina, aby nakarmić się Słowem Bożym na cały nadchodzący dzień. Przed południem w programie rekolekcji znalazły się konferencje formacyjne. Tegoroczne nauczania naszego kaznodziei- o.Cypriana, pomagały nam w głębszym zrozumieniu słów Psalmu 51 „Ty masz upodobanie w ukrytej prawdzie”.
Nauczanie Ojciec zaczął od przybliżenia syndromu matowej szyby oraz miary współczesnego świata, którą jest, albo obciach, albo cool. Ojciec zaznaczył, że aby wzrastać i żyć w prawdzie trzeba mieć odniesienie do czegoś co jest stałe. Nie można miotać się między skrajnościami.
W niedzielę Słowa Ewangelii zadały nam pytanie: Kim dla mnie jest Jezus? Za kogo Go uważam? Jak to wygląda w praktyce życia codziennego? Czy zabezpieczam czas na spotkanie z Nim? W kolejne dni poznawaliśmy Jezusa jako miarę wszystkiego. Próbowaliśmy także miarę Chrystusową „przyłożyć” do naszego życia. Pomogło nam w tym „gorące krzesło”, które budziło najwięcej emocji. Każdy mógł powiedzieć jakiej prawdy broni i wpisać się w obraz filarów kościoła.
W czasie rekolekcji nie zabrakło milczenia, a tym samym nauczania, w którym poznaliśmy trzy rodzaje milczenia:
1.Milczenie ciekawości.
2.Milczenie języka.
3.Milczenie naszych osobistych planów.
Kolejne nauczania o. Cypriana mówiły o kryzysie i samoocenie. Ważnym elementem było 12 przykazań zdrowego człowieka:
1. Żyć swoim teraz.
2. Żyć swoim tu.
3. Widzieć i współdziałać z otoczeniem takim jakie jest, a nie takim jakie chcielibyśmy je mieć.
4. Być szczerym wobec samego siebie.
5. Wyrażać siebie w słowach o tym czego pragniemy myślimy i czujemy.
6. Wyrażać całą gamę uczuć.
7. Nie akceptować wymagań, które nie zgadzają się z naszą widzą o sobie.
8. Chętne eksperymentowanie i wychodzenie naprzeciw nowym sytuacjom.
9. Być otwartym na zmiany i rozwój.
10. Wspomnienia i zmartwienia rozpatrywać w perspektywie przyszłości.
11. Używać kryterium to pasuje do mnie, jako kryterium wyborów.
12. Akceptować siebie takim jakim się jest.
Narzędziem kształtowania siebie jest praca – praca fizyczna i duchowa. W poznawaniu człowieka dojrzałego pomagała nam lista jego cech:
1. Ukształtował swój światopogląd w wierze i przekonaniu, że życie ma sens.
2. Ma poczucie niezależności i samodzielności w kwestiach podstawowych.
3. Potrafi podejmować i realizować inicjatywy i projekty, ale zgodnie z zasadami przyjętymi przez siebie.
4. Potrafi pracować i przyjmować role społeczne i bierze za nie odpowiedzialność.
5. Wie kim jest, zna swoje możliwości, ale też ograniczenia. Wypracował spójną osobowość i zdolny jest do relacji.
6. Jest zdolny do nawiązania bliskiej relacji, ale w oparciu o mocne poczucie swojej tożsamości.
7. Człowiek dojrzały poprzez swój integralny rozwój- rozwija się duchowo. Służy do tego miłość.
W ostatnim nauczaniu o. Cyprian przypomniał nam 6 filarów posługi we Wspólnocie:
1. PRAWDA
2. ŚWIATŁO
3. CZYSTOŚĆ
4. BŁOGOSŁAWIEŃSTWO
5. JEDNOSĆ
6. GORLIWOSĆ.
Zaproponowane treści nauczań są doskonałym programem do pracy na rozpoczynający się nowy rok formacyjny. Oby tylko nie zabrakło nam zaangażowania i wytrwałości w realizacji postanowień rekolekcyjnych.
Kolejnym- centralnym punktem każdego dnia, była Eucharystia. W godzinach popołudniowych nie zabrakło czasu na grupy tożsamościowe oraz kontemplację i uwielbienie Boga poprzez taniec. Wieczór kończyliśmy wspólnym uwielbieniem Jezusa Chrystusa, zawierzając mu wszystko, co wydarzyło się danego dnia. Wieczorna modlitwa przedłużana była całonocną adoracją Jezusa w Najświętszym Sakramencie.
W trakcie całego pobytu na rekolekcjach towarzyszyły nam Agnieszka i Magda z zespołu „Guadalupe”, a także zaprzyjaźniona z naszą Wspólnotą Beata z Wrocławia, która już od dłuższego czasu, regularnie ubogaca grą na skrzypcach naszą modlitwę uwielbienia na wyjazdach rekolekcyjnych. W trakcie rekolekcji mieliśmy tez okazję spotkać się z naszymi przyjaciółmi z Wadowic, ponieważ odwiedzili nas Barbara i Krzysztof Cudowie, którzy prowadzą szkołę pisania ikon przy klasztorze oo. Karmelitów Bosych.
Tradycyjnie już w trakcie wyjazdów rekolekcyjnych, udaliśmy się także na zwiedzanie miejsca, gdzie spędzamy rekolekcje. Najpierw zwiedziliśmy Muzeum Dom Rodzinny Ojca Świętego Jana Pawła II. W drugiej części wyjazdu rekolekcyjnego, udaliśmy się w góry na pieszą wędrówkę po Dolinie Pięciu Stawów, gdzie nad Czarnym Stawem Gąsiennicowym uczestniczyliśmy w Eucharystii, na którą zaprosiliśmy także innych amatorów pieszych wędrówek po tatrzańskich szlakach.
I tak, nim się obejrzeliśmy, upłyną dzień szósty naszych rekolekcji i nastał dzień siódmy, kiedy to zaplanowany był powrót do Lublina. Zawierzając owoce tych rekolekcji Bogu oraz wstawiennictwu Matki Najświętszej udaliśmy się w drogę powrotną.
"Jaką prawdę wspieram ?"
Poszukując prawdy w głębi serca byłem i jestem przekonany, że tą prawdą jest Bóg. On jest Pięknym Ogrodnikiem który pielęgnuje ogród mojego wnętrza, wyrywając chwasty, które w nim narosły. A ja przystaję na chwilę, zatrzymuję się w pogoni "tego świata" i wzruszam się tą miłością, którą widzę, abym mógł zrozumieć, że tak jak On kocha mnie- tak pragnie, abym i ja nauczył się taką miłością darzyć.
"Bo góry mogą ustąpić
i pagórki się zachwiać
ale miłość moja nie odstąpi od ciebie"
Iz 54,10
