Adwentowe wieczory z ikoną to oryginalna propozycja rekolekcji dla środowisk akademickich. Oceniając role obrazu we współczesnej kulturze sięgnęliśmy po "obrazy" w najgłębszym tego słowa znaczeniu - po ikony bizantyjskie. Współcześnie obserwuje się wzrost zainteresowania obrazami sakralnymi, powstają liczne szkoły pisania ikon, rośnie zapotrzebowanie na znawców, którzy potrafią wtajemniczyć w sztukę czytania ikony, a przede wszystkim mogą nauczyć modlitwy przed ikoną.

Zaproponowaliśmy trzy wieczory rozpoczynając od ikony św. Mikołaja, by sprzeciwić się skrajnie świeckim interpretacjom tej postaci. Drugi wieczór poświęcony był ikonie Zwiastowania, a w wykład wkomponowaliśmy nabożeństwo w kościele garnizonowym. Każdy mógł osobiście przyjść do ikony, by przez chwilę kontemplować tajemnice "nowego stworzenia". Trzeciego wieczoru powróciliśmy do auli. Tym razem kontemplowana była ikona narodzenia Pańskiego. Gościem wspólnoty a zarazem mistrzem czytania ikony i nauczycielem modlitwy kontemplacyjnej był prof. Karol Klauza, kierownik katedry teologii ikony KUL.

Już pierwszy wieczór poruszył słuchaczy bogactwem chrystocentrycznych treści, które wnosi postać Mikołaja - "patrona zwycięskiego ludu". Ten starożytny biskup, upodobniony w ikonach do Chrystusa i św. Pawła jest wzorem troski pasterskiej, na wzór Dobrego Pasterza i nie ma nic wspólnego z groteskowymi skrzatami, które biegają w grudniu po naszych ulicach. Ikona zwiastowania – zdaniem profesora – powinna być przedstawiana na spotkaniach ewangelizacyjnych ze względu na dynamikę anioła bez opieszałości niosącego słowo zwiastowania. Jest to tez ikona kontemplacji, którą uosabia doskonale Maryja ubrana w ciemne szaty i wpisana w strukturę groty, ulubionego miejsca kontemplatyków - proroków, patriarchów, ojców pustyni i pustelników.

Wielkie zainteresowanie wzbudziło słowo o ikonie Narodzenia Pańskiego. W tradycji bizantyjskiej to wydarzenie jest odczytywane bez balastu "folklorystycznego" jako spotkanie nieba i ziemi, wtargnięcie światła rozpraszającego ciemność świata, oświecenie pasterzy – ludzi z marginesu i nawrócenie magów samym tylko widokiem dzieciątka. Grota narodzenia przypomina grób wykuty w skale, a zmartwiony Józef na pierwszym planie "góry frasunku" uosabia wysiłek wejścia w przeżywanie tej najradośniejszej a zarazem trudnej tajemnicy. Spotkania z ikonami świątecznymi pozwoliły głębiej interpretować święta, a jednym z najlepszych i zupełnie niespodziewanych ich owoców było powstanie w naszej wspólnocie grupy piszącej ikony.