Na terenie ośrodka znajdowała się kaplica, w której były codzienne rodzinne modlitwy różańcowe, Eucharystie, adoracje czy uwielbienia.
Dzieci miały wspaniale zorganizowany czas dzięki Ciociom i Wujkowi, zarówno ten dla ciała jak i dla ducha, co zaowocowało na koniec przepięknym występem.
Nie zna śmierci Pan żywota, chociaż przeszedł przez jej wrota:
Rozerwała grobu pęta, ręka święta. Alleluja.
Przez Twe święte zmartwychwstanie, z grzechów powstać daj nam Panie,
Potem z Tobą królowanie, Alleluja. Alleluja.
Drodzy Przyjaciele!
Życzymy Wam radości ze zmartwychwstania Chrystusa, zaufania Bogu i nadziei na życie wieczne w niebie.
Zgodnie z tradycją naszej wspólnoty również w tym roku adorowaliśmy rany Jezusa. Wyrażaliśmy Mu swoje uczucia poprzez gest namaszczenia figury Chrystusa pachnącymi olejkami i posypywanie jej płatkami kwiatów.
W tym roku do udziału w nabożeństwie zaprosiliśmy wszystkich chętnych, którzy chcieli wraz z nami rozpocząć Wielki Tydzień w kościele pw. Niepokalanego Serca Maryi i św. Franciszka w Lublinie.
Charyzmat proroctwa jest jednym z darów Ducha Świętego; to mówienie w Imieniu Boga ku zbudowaniu ludzi, ku ich pokrzepieniu i pociesze (1 Kor 14,3); to wygłaszanie tego, co Pan chce powiedzieć swoim dzieciom - Bóg chce nas w ten sposób zapewnić, że jest żywy i wciąż realnie obecny pośród nas, że troszczy się o każdego i nie są Mu obojętne lub obce żadne nasze osobiste czy wspólnotowe problemy.
Proroctwo to głos samego Jezusa, który chce mówić do nas, oprócz tradycyjnych sposobów (np. przez Słowo Boże, książki, drugiego człowieka, otaczający świat przyrody, sytuacje i wydarzenia życiowe itd.), także w sposób bezpośredni przekazując swoja Wolę przez wybranych ludzi. Osoby, które przekazują Słowa Pana i czuwają nad ich wypełnieniem, to prorocy, którzy w sposób szczególny są wezwani do wrażliwości na natchnienia Ducha Świętego, szukania i przekazywania Jego Woli, czuwania nad proroczym Słowem i modlitwy za Kościół. Są oni Bożymi posłańcami, sługami Słowa, występującymi w Imieniu Boga i przekazującymi nie swoje orędzie, ale Wolę Tego, Który ich posyła (1 P 1,21).
Wspólnota Najświętszego Imienia Jezus jest grupą formacyjną o charakterze kontemplacyjno- ewangelizacyjnym. Staramy się pielęgnować franciszkański kult Imienia Jezus, propagowany niegdyś przez świętych Bernardyna ze Sieny i Jana Kapistrana.
Tablica z monogramem Jezusa, której używał reformator franciszkanów św. Bernardyn jest naszym znakiem.
Podczas cotygodniowych spotkań modlitewno-formacyjnych uwielbiamy Jezusa, poznajemy Słowo Boże oraz otwieramy się na charyzmaty Ducha Świętego.
Systematyczna formacja duchowa i ludzka ma miejsce się w małych grupach - diakoniach. Każdy zdeklarowany członek Wspólnoty przynależy do diakoni, ponieważ wierzymy, że wszyscy otrzymują od Boga dary, którymi mogą posługiwać w rodzinie, Kościele i świecie. Wolą Bożą jest abyśmy byli zaangażowani, a gdy posługujemy Bóg jeszcze bardziej nas obdarza, zgodnie z obietnicą: „Każdemu bowiem, kto ma będzie dodane, tak że nadmiar mieć będzie” (Mt 25).
W programie formacyjnym ważne są rekolekcje organizowane na przełomie grudnia i stycznia (sylwestrowe) oraz w sierpniu. Najczęściej czas rekolekcji uświetniają goście. Pośród nich należy wymienić świadków i mistrzów życia chrześcijańskiego jak Wanda Półtawska, Jan Budziaszek, Leon Knabit, Marcin Jakimowicz, Lech Dokowicz, Waldemar Krajewski. Turnusy rekolekcyjne poświęcone są wybranym tematom życia duchowego, dojrzałości emocjonalnej, przygotowania do małżeństwa, posługi w Kościele, itp.
Rekolekcje zimowe mają dodatkowy cel, którym jest poznawanie najpiękniejszych i najciekawszych zakątków Polski. Dlatego miejsca tych rekolekcji zmieniają się każdego roku.
Dużo uwagi poświęcamy poznaniu chrześcijańskiej tożsamości i powołania mężczyzny i kobiety oraz katolickiej rodziny. Służą temu przede wszystkim grupy tożsamościowe, w ramach, których studiujemy chrześcijańską literaturę z zakresu duchowości kobiety i mężczyzny, ale również zapomniane zasady Savoir-vivre, reguły przyjaźni i braterskiej służby.
Wspólnota cieszy się również licznymi powołaniami do życia konsekrowanego. Mamy trzech kapłanów: w Karmelu, w Bractwie Misyjnym Jana Pawła II, u dominikanów. Ponadto kilka sióstr zakonnych, które u nas odkryły powołanie, pracuje w różnych miejscach Europy. Jedna do niedawna posługiwała w Nowej Zelandii, druga zaś pełni trudną i unikalną misję doradcy duchowego w szpitalu w Belgii.
Do życia w naszej Wspólnocie można się przygotować poprzez udział w siedmiotygodniowym seminarium odnowy wiary. Polega ono na szeregu spotkań, na których głosimy Kerygmat, proponujemy pracę w małych grupach, spowiedź generalną oraz modlitwę wstawienniczą. Seminarium kończy się przyjęciem Jezusa jako osobistego Pana i Zbawiciela, a następnie modlitwą o chrzest w Duchu Świętym.
O zaiste chwalebne to imię, pełne wdzięku, tchnące miłością i potęgą. Przez ciebie przebaczenie grzechów, zwycięstwo nad przeciwnikami zbawienia. W tobie wyzwolenie od naszych słabości, umocnienie, pogoda ducha wśród cierpień i przeciwności. Tyś chlubą dla wierzących, nauczycielem dla kaznodziejów, umocnieniem dla przeciążonych pracą, podporą dla słabnących. Twój płomienny żar rozpala szlachetne pragnienia. Ty zapewniasz skuteczność naszym modłom. Ty napawasz rozkoszą dusze o tobie rozmyślające. Dzięki tobie cieszą się chwałą i święcą triumfy w niebie wszyscy zbawieni. Spraw, o najsłodszy Jezu, niechaj również my tam z nimi królujemy przez najświętsze imię Twoje.
